"Εκλογές 2012": τα καράβια των ψυχών φτάνουν στα "κάλπικα" λιμάνια

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές το θέμα του παρόντος άρθρου είναι αυτό που ζούμε, δηλαδή η εθνικιστική αυτονομία και αυθυπαρξία. Η ανάπτυξη της σκέψης μου θα γίνει εκ του αντιθέτου δηλαδή αναλύοντας τις οργανωμένες κινήσεις δηλαδή τα εθνικιστικά κόμματα του “χώρου”. Έχετε δει ποτέ φίλοι μου την ταινία “ghost – ship” η αλλιώς ‘πλοίο φάντασμα’ ; Αν όχι είναι ένα καράβι που ένας υποτακτικός του σατανά αφού προσελκύσει διάφορους ανθρώπους σε ένα πλοίο (αν δε τους βρει ήδη πάνω) τους βάζει να προδώσουν και να ξεπουληθούν για να πάρουν μερίδιο από ένα μεγάλο φορτίο χρυσού εντός του πλοίου. Τελικά όλοι σκοτώνονται και όσοι έχουν ενδώσει στο πειρασμό (οι περισσότεροι ενδίδουν) οδηγούνται ως ψυχές στη κόλαση.

Θα μου πείτε τώρα αυτό το παραμυθάκι τι σχέση μπορεί να έχει με τα κόμματα του χώρου (μη πάει το μυαλό σας σε κάποιο συγκεκριμένο όλα το ίδιο κάνουν 40 χρόνια τώρα) ; Δυστυχώς τεράστια. Εκατοντάδες ψυχές εθνικιστών μπαίνουν σε ένα εθνικιστικό πλοίο φάντασμα ή σε περισσότερα. Αφού εργαστούν σκληρά και μοιράσουν προκηρύξεις, κολλήσουν αφίσες, σπάσουν κάμποσα κεφάλια δικά τους και εχθρών, έχοντας συμμετάσχει και οικονομικά, ξαφνικά μετά από καιρό έχουν αποκτήσει μια κάποια λαϊκή απήχηση άμεσα εκμεταλλεύσιμη εκλογικά. Είναι πλέον έτοιμοι να προσελκύσουν τον εξαρχής λόγο ύπαρξης του κόμματος ..... ψηφοφόρους. Αυτή η πελατεία πλέον μπορεί να γίνει αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης με την αστική καπιταλιστική δεξιά. Ο υποτακτικός (οργανωμένη κίνηση) λοιπόν πηγαίνει τις ψυχές στο καθαρτήριο των εκλογών όπου η αστική δεξιά (διάβολος) θα παραλάβει το ακίνδυνο πλέον γι αυτή και το σύστημα φορτίο και θα περιμένει το επόμενο. Θεωρώ ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον ‘αριστερό’ χώρο αλλά δε με ενδιαφέρει γιατί δε το έχω ζήσει ούτε με αφορά.

 

Το χρυσάφι ποιό είναι ; Είναι οι μικρές ή μεγαλύτερες θέσεις εντός κόμματος που μπορεί αργότερα να εξαργυρωθούν με κάποιου είδους πολιτική επιρροή αν το μαγαζί πάει καλά. Πχ μπορεί κάποιος να καταφέρει να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος με κάποια δεξιά απόφυση (πχ ΛΑΟΣ, NΔ κλπ). Βέβαια αυτά ευτυχώς λίγοι εθνικιστές τα αποδέχονται. Αυτοί όμως που τα αποδέχονται πρέπει να αποδείξουν πόσο πιστοί είναι στο κόμμα με κάθε λογής επίθεση σε όσους πήδηξαν έξω από το πλοίο πριν αυτό ξεφορτώσει τις αιχμάλωτες ψυχές εθνικιστών στο υπόγειο της δεξιάς πολυκατοικίας. Κάποιοι που μένουν χρόνια σε ένα κόμμα συνήθως βοηθάνε στη μεταφορά των φορτίων. Θα μου πείτε, καλά όλα αυτά ρε συναγωνιστή αλλά δε πρέπει ποτέ να γίνει κάποιο καθαρό εθνικοκοινωνικό οργανωμένο κίνημα ; Μέχρι που θα μας πάει η αυτονομία ; Συναγωνιστές η αυτονομία θα μας οδηγήσει σε ένα υγιές μη συναλλασσόμενο εθνικιστικό κίνημα και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως τους λόγους.

Καταρχήν υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ εκλογικής (φαινόμενης) δύναμης και πραγματικής ισχύος. Απλούστατα διότι το να μαζεύεις απλά ψήφους αντίδρασης μπορεί να είναι ανταλλάξιμο και να ισχυροποιεί εντός συστήματος τη θέση σου αλλά δε σου δίνει τη δυνατότητα να ανατρέψεις εξωσυστημικά καταστάσεις τη στιγμή που οποιαδήποτε ανατροπή μπορεί να συμβεί μόνο εξωσυστημικά εκτός και αν έχεις την ονείρωξη ότι θα ξεκινήσεις πανελλαδικά εκλογικά με 1.5% άντε 2% και θα φτάσεις στο 30% για να έχεις κοινοβουλευτική ισχύ. Η πραγματική δύναμη ενός ανατρεπτικού κινήματος φαίνεται από το κόσμο που μπορεί να κινητοποιήσει στο δρόμο. Παράδειγμα σήμερα η ΝΔ μπορεί να είναι κοινοβουλευτικά πιο ισχυρή από την αριστερά όμως η αριστερά στη πραγματικότητα είναι σε θέση πολύ ισχυρότερη και το έχουμε δει επανειλημμένα πχ στην υπόθεση της Υπατίας και ειδικά του Γρηγορόπουλου. Τώρα αν κάποιος περιμένει να σχηματιστεί με ομαλό τρόπο εθνικιστική κυβέρνηση τότε δε μιλάω καν μαζί του γιατί του λείπει στοιχειώδης λογική.

Κατά δεύτερο κάθε λογικός άνθρωπος ξέρει ότι ένα εθνικιστικό εκλογικό κόμμα είναι η δομή διαχείρισης δεκάδων χιλιάδων εθνικιστών με μια ιδεολογική συνοχή (στα πλαίσια του εφικτού) η οποία συνενώνει συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνδέσμους οπαδών, μέσα ενημέρωσης (blog, ραδιοφωνικούς σταθμούς, δικτυακή τηλεόραση), πολιτιστικές ομάδες και πολύ άλλο κόσμο. Όταν είμαστε μια μικρή μειοψηφία χωρίς πλατιά λαϊκή βάση τι θα κάνει το κόμμα στις εκλογές ; Κι αν βγάλει και 5 βουλευτές τι θα αλλάξει ; Θα μπορεί ένα μικρό και αδύναμο κόμμα να θέσει τους όρους του σε ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα όταν η καθαυτό επιβίωση του στο κοινοβούλιο βασίζεται σε ψήφους αντίδρασης μιας αστικής κοινωνίας που κατευθύνεται από τα ΜΜΕ ; Άλλο θέμα ποιοί σε ψηφίζουν και άλλο ποιοί είναι δικοί σου ! Αυτό προφανώς δεν αφορά τα αστικά κόμματα τα οποία τα ενδιαφέρει μόνο μια τυπική λαϊκή έγκριση αφού η ουσιαστική έγκριση γι αυτούς προέρχεται από τα καρτέλ πολυεθνικών, τις τράπεζες και τους εγχώριους καπιταλιστές – κοτζαμπάσηδες. Όταν όμως θέλεις να δομήσεις ένα νέο εθνικό και σοσιαλιστικό κράτος αυτό είναι αδύνατο χωρίς ευρεία λαϊκή συμμετοχή και αποδοχή αλλιώς είσαι ένας άθλιος τύρρανος καταδικασμένος σε αποτυχία και εξόντωση. Επίσης μια ευρεία λαϊκή βάση είναι η καλύτερη άμυνα σε κάθε κρατική καταστολή. Κανείς δε θέλει να βγάλει στους δρόμους 100.000 ανθρώπους να μάχονται για τους συναγωνιστές τους. Η τοποθέτηση της εκλογικής διαδικασίας στο επίκεντρο του εθνικιστικού ενδιαφέροντος τη στιγμή αυτή που ουσιαστικά δεν υπάρχει εθνικιστικό κίνημα είναι είτε εκ του πονηρού ώστε κάποιοι να κάνουν μια αρπαχτή είτε μια ακόμα βλαμμένη αστική συνήθεια ότι η κρίσιμη μάχη δίνεται στη κάλπη. Για μας η μάχη θα έχει κερδηθεί πριν τη κάλπη αν ποτέ κερδηθεί και η κάλπη θα είναι απλά μια τυπική διαδικασία όπως σε κάθε επανάσταση. Τόσα χρόνια που παλεύουν δεκάδες εθνικιστικά κινήματα (δε μιλάω μόνο για εθνοκοινωνιστές αλλά και ευρύτερα για τους αναπροσδιοριζόμενους εθνικιστές) με εκλογές τι κατάφεραν ; Να κάτσουν για λίγο στα έδρανα της βουλής οι καπετάνιοι του καραβιού των ψυχών ή τα παιδιά τους.

Ένα τρίτο επιχείρημα είναι ότι με την εκλογή κάποιων αντιπροσώπων σε αυτοδιοικητικό ή κοινοβουλευτικό επίπεδο έρχεται προβολή στο κίνημα. Αυτό ισχύει αλλά είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή που δε λέγεται είναι ότι επειδή οι ‘δικοί μας’ ψήφοι είναι λίγοι για να μπούμε αυτοδύναμα στο κοινοβούλιο (ή να εκλεγούμε τοπικά) αρχίζουν οι τακτικισμοί και τα νταραβέρια με τη δεξιά και την ακροδεξιά καθώς και η μετατροπή του πρώην αγνού εθνοκοινωνικού μας λόγου σε αστικοδεξιό. Ποιό το κακό θα πει κάποιος ; Το κακό είναι ότι με αυτό το τρόπο πρώτον δημιουργείται πάντα μια μειοψηφία εθνικοσοσιαλιστών σε μια αστική ακροδεξιά πολύχρωμη πλειοψηφία και ο λόγος μας χάνεται πράγμα φυσικό αφού δε φροντίσαμε να είμαστε η πλειοψηφία. Δεύτερον η τακτική συμμαχία και το παρασκηνιακό παιχνίδι με τα παρακλάδια του αστικοδεξιού παρακράτους αηδιάζουν τους εθνικιστές και χάνουμε το δικό μας κόσμο που φεύγει μακριά αηδιασμένος από την όλη κατάσταση απογοητευμένος και με την αίσθηση ότι τίποτα μα τίποτα δε θα αλλάξει ποτέ ! Το παραμύθι ότι θα μπούμε σε ένα αστικοδεξιό μόρφωμα και θα το μετασχηματίσουμε σε εθνικοκοινωνικό όντας μια ισχνή μειοψηφία χωρίς πλατειά λαϊκή βάση έχοντας υιοθετήσει δεξιά ρητορική και πλήρως αποξενωμένοι από το φυσικό μας χώρο που είναι οι Έλληνες εργαζόμενοι (υπάλληλοι δημόσιοι και ιδιωτικοί, εργάτες, αγρότες, άνεργοι, φοιτητές, μικρομεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις και ελεύθεροι επαγγελματίες) ας το πουλήσουν αλλού ............... δεν είναι εύκολες οι θύρες σαν η χρεία τις κουρταλεί !

Θα μου πείτε καλά όλα αυτά αλλά η αυτονομία τι προσφέρει. Πρώτον προσφέρει ελεύθερη εθνικιστική έκφραση και σύνθεση ιδεών η οποία ανταποκρίνεται ταυτόχρονα σε πολλά σύνολα ανθρώπων και τους φέρνει σε επαφή με την ΙΔΕΑ όχι με το κόμμα. Ακριβώς όπως οι πρωτεΐνες συντίθενται ταυτόχρονα σε πολλά μέρη του οργανισμού από μεγάλο πλήθος οργανιδίων. Δεύτερον ελαχιστοποιείται η στοχοποίηση των εθνικιστών αφού δεν εκτίθενται σε τόσο μεγάλο βαθμό. Τρίτον και σημαντικότερο ίσως, είναι χαμηλού κόστους οικονομικά και δεν υπάρχει ανάγκη επαγγελματιών ‘αγωνιστών’ και αναζήτηση χρηματοδότησης. Όλοι ξέρουμε ότι όταν κάποιο στέλεχος εθνικιστικής οργάνωσης δεν εργάζεται κι όμως ζει άνετα και ασχολείται με τον εθνικισμό όλη μέρα μάλλον παίρνει το μισθό του από την κρατική υπηρεσία πληροφοριών αφού κανένα εθνικιστικό κόμμα δεν έχει τις χιλιάδες συνδρομές που απαιτούνται για τη συντήρηση δομών και ατόμων. Τέταρτον χτίζονται κοινότητες - πυρήνες του εθνικισμού και όχι κεντρικά γραφεία με κάθετη δομή αλλά με οριζόντια ιεραρχία και συνεργασία. Με λίγα λόγια ανοίγεται ο κοινωνικός εθνικισμός στο λαό χωρίς νόμους και κανόνες αντί να ανοίξει ένα μαγαζί και να περιμένουμε πότε θα μπει ο κόσμος μέσα. Άλλωστε όλες οι δράσεις που γίνονται από κόμματα μπορούν να γίνουν και από αυτόνομες ομάδες. Πλην των εκλογών για τις οποίες τοποθετήθηκα αναλυτικά. Εγώ θα προτιμούσα να ακούω από 100.000 χιλιάδες Έλληνες στο σύνταγμα το : ΠΑΤΡΙΔΑ ΛΑΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ να σπάει τύμπανα παρά να πάρω 100.000 ψήφους.

Επίσης συναγωνιστές θέλω να αναφέρω ότι με τη παραπάνω τοποθέτηση μου δεν στοχοποιώ κάποια συγκεκριμένη κίνηση αλλά κάθε κίνηση με τα παραπάνω χαρακτηριστικά που υπήρξε, υπάρχει και θα δημιουργηθεί. Μια εθνικιστική κίνηση για να έχει ελπίδα πρέπει να βασιστεί σε μεγάλο αριθμό αγωνιστών και υποστηρικτών που θα αγαπήσει εμάς ως εθνικιστές και την ιδέα ως τρόπο ζωής και δράσης που θα τον βγάλει από το καπιταλιστικό μαρτύριο!

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω στους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες ότι είναι αδιάφορο ποιό κόμμα θα ψηφίσουν είτε αυτά που αυτοπροσδιορίζονται ως ‘εθνικιστικά’ είτε όχι αφού στις 6 Μαΐου δεν δίνεται καμιά μάχη πέραν της μάχης για αναγνώριση από το καθεστώς.

Σπάρτακος-Σύνδεσμος Εργαζομένων Εθνικιστών

 

Σ.Σ. Λευκής Φρουράς:

Παρ'ολες τις μικρές μας ή μεγάλες ιδεολογικές διαφορές που να έχουμε με το ιστολόγιο που δημοσιεύσε το άνωθι κείμενο ,συμφωνούμε με το πνεύμα και τους προβληματισμούς του "Σπάρτακου" . Άλλωστε η οποιαδήποτε συμμετοχή μας στο εκλογικό γυφτοπανηγύρι είναι ,επι της ουσίας ,αποδοχή του σάπιου αστικομαρξιστικού καθεστώτος και των μηχανισμών που το στηρίζουν!