ΛΕΥΚΗ ΦΡΟΥΡΑ

Κάθε μεγάλος λαός έχει μία αρχέγονη παράδοση, που είναι διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες. Είναι το παρελθόν και το μέλλον, είναι ο κόσμος του βάθους, είναι το υποστηρικτικό θεμέλιο, είναι η πηγή από την οποία ο καθένας μπορεί να εξάγει ό,τι θεωρεί χρήσιμο. Είναι ο σταθερός άξονας στο κέντρο του αιώνια κινούμενου τροχού της αλλαγής. Όπως το έθεσε η Hannah Arendt, είναι “η αρχή που επιλέγει και ονοματίζει, μεταδίδει και διατηρεί, επισημαίνει που βρίσκονται οι θησαυροί και ποια η αξία τους”.

Η δυναμική αντίληψη της παράδοσης διαφέρει από τη θέαση του Γκενόν, αυτή της μίας μοναδικής παγκόσμιας και ερμητικής παράδοσης, που υποτίθεται είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους και όλες τις εποχές, και η οποία ανάγεται σε μία αποκάλυψη από ένα απροσδιόριστο “υπερπέραν”. Το ότι μια τέτοια θεώρηση είναι σαφώς ανιστορική δεν έχει απασχολήσει τους θεωρητικούς της. Κατά την άποψή τους, ο κόσμος και η ιστορία, για τρεις ή τέσσερις χιλιάδες χρόνια, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παλινδρόμηση, από έναν θανάσιμο εκφυλισμό, από την άρνηση του κόσμου που αποκαλούν “παράδοση”, μιας χρυσής εποχής εμπνευσμένης από την κοσμολογία των Βεδών και του Ησίοδου. Πρέπει να ομολογήσουμε πως η αντί-υλιστική θεώρηση αυτής της σχολής σκέψης είναι ενδιαφέρουσα. Από την άλλη πλευρά, ο συγκρητισμός της είναι τόσο ασαφής, στο σημείο να οδηγεί ορισμένους από όσους την ενστερνίζονται στο Ισλάμ. Επιπλέον, η στείρα κριτική στον μοντερνισμό οδήγησε σε μια αποδοχή ανικανότητας. Ανίκανη να προχωρήσει πέρα από μία, συχνά γνήσια, κριτική και να προτείνει έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, η παραδοσιοκρατική σχολή έχει βρει καταφύγιο σε μια εσχατολογική αναμονή καταστροφής. [1]

Αυτό που αποτελεί στοχασμό υψηλού επιπέδου στον Γκενόν ή στον Έβολα, συχνά μετατρέπεται σε στείρα ρητορική ανάμεσα στους μελετητές τους. [2] Ό,τι επιφυλάξεις κι αν έχουμε σχετικά με γραφόμενα του Έβολα, θα του χρωστάμε πάντα που έδειξε δυναμικά με το έργο του πως πέρα από όλες τις συγκεκριμένες θρησκευτικές αναφορές υπάρχει ένα πνευματικό μονοπάτι της παράδοσης αντίθετο προς τον υλισμό, του οποίου ο Διαφωτισμός αποτέλεσε μία έκφραση. Ο ‘Εβολα δεν ήταν απλά ένας δημιουργικός στοχαστής, αλλά απέδειξε με την ίδια του τη ζωή τις ηρωικές αξίες που είχε αναπτύξει με το έργο του.

Προκειμένου να αποφύγουμε κάθε σύγχυση σχετικά με την συνηθισμένη ερμηνεία της έννοιας της παλιάς παραδοσιοκρατίας, όσο αξιόλογη και αν είναι, προτείνουμε έναν νεολογισμό, αυτόν του “παραδοσισμού” (σ.τ.μ. traditionism).

Για τους Ευρωπαίους, όπως και για τους άλλους λαούς, η αυθεντική παράδοση μπορεί να είναι μόνο η δική τους. Δηλαδή η παράδοση που αντιτίθεται στον μηδενισμό μέσω της επιστροφής στις πηγές της αρχέγονης ευρωπαϊκής ψυχής. Αντίθετα με τον υλισμό, η παράδοση δεν εξηγεί το ανώτερο μέσω του κατωτέρου, τις ηθικές αρχές μέσω της κληρονομικότητας, την πολιτική μέσω των συμφερόντων, την αγάπη μέσω της σεξουαλικότητας. Από την άλλη μεριά, η κληρονομικότητα συμβάλλει στις ηθικές αρχές και στην κουλτούρα, τα συμφέροντα συμβάλλουν στην πολιτική και η σεξουαλικότητα συμβάλλει στην αγάπη. Η παράδοση τα υποβάλλει όλα αυτά σε μία ιεραρχία. Οικοδομεί την προσωπική και συλλογική ύπαρξη από πάνω προς τα κάτω. Όπως στην αλληγορία στον Τιμαίο του Πλάτωνα, το κυρίαρχο πνεύμα, βασισμένο στο θάρρος της καρδιάς, επιβάλλεται στις ορέξεις. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το σώμα και το πνεύμα μπορούν να χωριστούν. Με τον ίδιο τρόπο, η αυθεντική αγάπη είναι ταυτόχρονα μια ένωση των ψυχών και μια σαρκική αρμονία.

Η παράδοση δεν είναι απλά μία ιδέα. Είναι ένας τρόπος ζωής και ύπαρξης, σύμφωνα με την ηθική επιταγή του Τιμαίου πως “ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι να καθιερώσει τάξη και αρμονία σε σώμα και πνεύμα, κατά την εικόνα της τάξης του κόσμου”. Που σημαίνει πως η ζωή είναι ένα μονοπάτι που οδηγεί προς αυτό τον σκοπό.

Στο μέλλον, η επιθυμία για ζωή σύμφωνη με την παράδοσή μας θα γίνεται ολοένα και περισσότερο αισθητή, καθώς το χάος του μηδενισμού θα εκτραχύνεται. Προκειμένου να ξαναβρεί τον εαυτό της, η ευρωπαϊκή ψυχή, που τόσο συχνά κοπιάζει για κατακτήσεις και προς το άπειρο, είναι προορισμένη να επιστρέψει στον εαυτό της μέσω μιας προσπάθειας ενδοσκόπησης και γνώσης. Η ελληνική και απολλώνια πλευρά, που είναι τόσο πλούσια, προσφέρει ένα μοντέλο άπειρης σοφίας, η έλλειψη του οποίου θα γίνεται ολοένα και πιο επώδυνη. Αλλά ο πόνος είναι απαραίτητος. Πρέπει να περάσουμε από τη νύχτα για να φτάσουμε στην αυγή.

Για τους Ευρωπαίους, ο τρόπος ζωής σύμφωνα με την παράδοση προϋποθέτει πρώτιστα το ξύπνημα της συνείδησης, μία δίψα για αγνή πνευματικότητα, που γίνεται πράξη μέσω του προσωπικού στοχασμού, καθώς έρχεται σε επαφή με μια ανώτερη σκέψη. Το επίπεδο της μόρφωσης κάποιου δεν αποτελεί εμπόδιο. “Η γνώση πολλών πραγμάτων”, αναφέρει ο Ηράκλειτος, “δεν διδάσκει κατανόηση”. Και συμπληρώνει ότι “σε κάθε άνθρωπο έχει δοθεί η ικανότητα να γνωρίζει τον εαυτό του και να σκέφτεται σωστά”. Ο άνθρωπος πρέπει επίσης να διαλογίζεται, αλλά η λιτότητα δεν είναι απαραίτητη. Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος μάλιστα, παρείχε τις εξής ευχάριστες οδηγίες: “Αυτή η διαδικασία (σ.τ.μ. διαλογισμός) πρέπει να γίνεται το χειμώνα δίπλα στη φωτιά, ξαπλωμένοι σε έναν μαλακό καναπέ, καλοταϊσμένοι, πίνοντας γλυκό κρασί και τρώγοντας μπιζέλια” Ποιός είσαι ανάμεσα στους ανθρώπους και από που είσαι; Ο Επίκουρος, που ήταν πιο απαιτητικός, πρότεινε δύο ασκήσεις: Το να κρατάει κανείς ημερολόγιο και να επιβάλει καθημερινά στον εαυτό του μία εξέταση της συνείδησής του. Αυτή ήταν η πρακτική των Στωικών. Με τους “Διαλογισμούς” του Μάρκου Αυρήλιου, μας παρέδωσαν το μοντέλο για όλες τις πνευματικές ασκήσεις.

Με το να κρατάμε σημειώσεις, να διαβάζουμε, να ξαναδιαβάζουμε, να μαθαίνουμε, να επαναλαμβάνουμε καθημερινά ορισμένα αποφθέγματα από έναν συγγραφέα σχετιζόμενο με την παράδοση, αυτό είναι που μας παρέχει ένα σημείο υποστήριξης. Όμηρος ή Αριστοτέλης, Μάρκος Αυρήλιος ή Επίκτητος, Μονταίν ή Νίτσε, Έβολα ή Γιούνγκερ, ποιητές που εξυψώνουν και κειμενογράφοι που υποκινούν σε αποστασιοποίηση. Ο μόνος κανόνας είναι να διαλέγουμε αυτό που μας εξυψώνει, ενώ απολαμβάνουμε τη μελέτη.

Το να ζεις σύμφωνα με την παράδοση σημαίνει να εναρμονίζεσαι με τα ιδανικά που εμπεριέχει, να καλλιεργείς την αριστεία που σχετίζεται με τη φύση σου, να επανανακαλύπτεις τις ρίζες σου, να μεταδίδεις την κληρονομιά, να βρίσκεσαι σε ενότητα με τους δικούς σου ανθρώπους. Επίσης, σημαίνει την απεμπόληση του μηδενισμού, ακόμα κι αν κάποιος πρέπει να υποκριθεί πως υποτάσσεται σε μια κοινωνία που παραμένει δέσμια του μηδενισμού μέσω των δεσμών της επιθυμίας. Αυτό συνεπάγεται μία ορισμένη λιτότητα, το να επιβάλει κάποιος όρια στον εαυτό του προκειμένου να απελευθερωθεί από τις αλυσίδες του καταναλωτισμού. Επίσης, σημαίνει την επιστροφή στην ποιητική αντίληψη του ιερού στη φύση, στην αγάπη, στην οικογένεια, στην απόλαυση και στη δράση. Το να ζεις σε αρμονία με την παράδοση, τέλος, σημαίνει την απόδοση μορφής στην ύπαρξη με το να γίνεις ο απαιτητικός κριτής του εαυτού σου, καθώς το βλέμμα σου πρέπει να στρέφεται προς την ομορφιά που ξυπνά μέσα από την καρδιά, παρά προς την ασχήμια ενός κόσμου που αποσυντίθεται.

Σημειώσεις

1. Γενικά μιλώντας, ο εγγενής πεσιμισμός στην αντεπαναστατική σκέψη - από την οποία ο Έβολα διαχωρίζει τον εαυτό του - προέρχεται από μια εμμονή στη μορφή (πολιτικά και κοινωνικά ιδρύματα), έως την φθορά στην ουσία των πραγμάτων (που παραμονεύει πίσω από την αλλαγή).

2. Αναφορά στην κριτική του ακαδημαϊκού Marco Tarchi, στο περιοδικό Vouloir, Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1991.

Απόσπασμα από το βιβλίο: “Histoire et traditions des Européens”

Μετάφραση από την αγγλική Π.Λ.

πηγή: ΙΔΕΑΠΟΛΙΣ

Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί από καιρό και ήταν θέμα χρόνου το πότε θα ξεσπούσε η καταιγίδα. Με την πρώτη σταγόνα αίματος ξεκίνησε κι ο συντονισμένος οχετός από τους “διαμορφωτές άποψης”, από τους “κοινοβουλευτικούς πατέρες”, από τους “αναλυτές”, από την αριστερά, που χάρηκε ενδόμυχα διότι βρήκε επιτέλους το θύμα που επιζητούσε για την επίρρωση της αντιφασιστικής επιχειρηματολογίας της.

Τα εύκολα λόγια, οι εύκολες καταδίκες, οι εύκολες λεκτικές επαναστάσεις, το δήθεν ψύχραιμο κράτημα ισορροπιών πέφτουν δυνατά πάνω στα κεφάλια μας σαν τοξική βροχή. Αστράφτει η υποκρισία και αποκαλύπτεται γυμνή, στραβή και ξεδοντιάρα. Και πάνω στο χαμό και στην αντάρα, οι χορτάτοι τρίβουν τα χέρια τους επειδή ο ένας πεινασμένος έφαγε τον άλλο.

πηγή

το βρήκαμε: Ζentropa Athens Klan